Gala in Jacelings Noord-Brabant
Detour, brug is bijna af
Waterworld
|
Het land van de Imam en al zijn fundamentalistische vrinden moesten voor het verstrijken van ons visum verlaten, want ons noopte tot een snelle en haastige aftocht uit dit, toch anders zo mooie, land.
We moesten noodgedwongen, wegens groot onderhoud aan de auto, een week doorbrengen in Bandar Abbas en dat brak ons nu op.
Een van de laatste plaatsen die wij aandeden alvorens wij de tweede, in de ogen van de westerse opinie, parasitaire moslimstaat zouden bezoeken, was de oude stad van Bam.
Geheel Iran hadden wij nadrukkelijk en weloverwogen bezocht en ons verdiept in de relatieve betekenis ervan, de oude citadel van Bam was bijna aan onze aandacht ontsnapt.
En dit terwijl deze oude verlaten stad met bovenliggend fort misschien wel een van de best bewaarde bezienswaardigheden is uit de Persische oudheid.
Een oude stad, geheel omringd door een volledig intact zijnde hoge stadswal, waar destijds zo'n 15000 zielen leefden.
Het hoger gelegen fort, ook nog volledig in oorsponkelijke staat, was van indrukwekkende omvang en het wandelen door de steile nauwe gangen alleen al was een regelrechte sensatie.
Je hoeft dus niet in de teletijdmachine van professor Barrabas te zitten om in de tijd terug te gaan!
Een invasie van de Afghanen maakte destijds (eind 17e eeuw) een einde aan deze Oase beschaving en alhoewel een nieuwe stad naast de oude werd opgetrokken, bleef de oude citadel verder onbewoond.
Na deze onverwachte historische ontmoeting resteerde ons nog zo'n 3 dagen om de laatste 1000 kilometer naar de Pakistaanse grens te voltooien. De tocht door deze onmetelijke woeste en verlaten woestijn (inclusief kamelen) is prachtig maar lang, ook vanwege de strikte en frequente wegcontroles door de autoriteiten. Dit alles heeft te maken met de werkelijk inmense drugssmokkel die hier plaats vindt vanuit Afghanistan en Pakistan met allerhande consequenties van dien.
Bij de eerste controle worden we onderschept en gesommeerd te wachten op een gewapende escorte van het leger, welke zo'n uur later zijn opwachting pas maakt. Het is de Iraanse regering alles aangelegen om toeristen niets te laten overkomen, aangezien de snel groeiende toeristen industrie op dit moment de 3e belangrijkste bron van inkomsten is. (na olie en tapijten)
De beloofde en volledig overbodige escorte rijdt langzaam achter ons aan en, alhoewel we niet harder dan 85 kilometer per uur kunnen, raken ze ons na zo'n 15 minuten toch alweer kwijt zodat we gelukkig alleen verder kunnen. Veel handel met Pakistan is er blijkbaar niet want het vrachtverkeer dat we onderweg tegen komen is vrij schaars.
Toch schieten meerdere vrachtwagenchauffeurs te hulp als we halverwege de woestijn in de zindere hitte onverwacht tot stilstand komen ten gevolge van een defecte achteras. Onze reparaties in Bandar Abbas waren niet van afdoende aard en dat laat zich nu gelden. Het euvel is echter snel verholpen zodat echte avonturen helaas achterwege blijven.
Voor het beleven van genoemde avonturen is echter ook het passeren van de Iraanse en Pakistaanse grens een beetje een deceptie. De grens is verlaten, georganiseerd en binnen 1,5 uur hebben we achtertuin van de Ayatolla definitief achter ons gelaten. Geen corrupte beambten en dito smeergeld, geen controle van de auto op smokkelwaar en bovenal geen ingewikkelde procedures.
|
...
Lichtmetalen sportvelgen
Teflon remleidingen met staalgewonden omhulsel
Optimaal gekante aandrijfassen, minimaal onafgeveerd gewicht
Volledig synthetische roterende olie
Ik weet het beter, ja maar....
Koni's zonder hysteresis
|
My Toyota is fantastic ...........
We worden vrolijk uitgezwaaid en zodoende maken we onze opwachting in de Pakistaanse Republiek van Generaal Musharraf, die hier zo'n jaar geleden zonder bloedvergieten de macht greep. Ook de Pakistaanse beambten zijn, contra alle waarschuwingen, niet behoeftig naar onze harde valuta en tijdrovende controles zodat zelfs de LandRover inclusief zo'n 200 liter diesel, zonder dat er ooit naar gekeken wordt, binnen 15 minuten wordt ingeklaard.
Dan staat ons nog een rit van zo'n 750 kilometer voor de boeg richting Quetta door een soortgelijk gebied als dat we in Iran als laatste mochten doorkruisen. Ook hier is de drugssmokkel aan de orde van de dag en we zijn nog geen 5 uur in Pakistan als ons al het eerste blok dope wordt aangeboden door verder uiterst vriendelijke mensen.
Het grote verschil met Iran is ditmaal wel dat de snelweg niet veel meer is dan een veredeld fietspad met veel kuilen en gaten, waarvan we diepste uiteraard pas het laatst zien aankomen, zodat de LandRover ontzettende klappen maakt en zich wild stuiterend een weg door het Pakistaanse landschap baant.
Al snel leren we tevens dat afdoende verlichting (elke kleur is toegestaan) en ook remmen wellicht een pri zijn, maar verder niet verplicht in dit werkelijk krankzinnige verkeer. Bovendien worden nu ook ezels, kamelen, fietsers en onverlichte spookrijders aan dit spel zonder grenzen toegevoegd, dus voor spanning en sensatie zijn we nu aan het goede adres.
Het geheel doet ergens denken aan de destijds immens populaire caravan-races bij de gezelligste familie van Nederland en dat doet dan ook het ergste vermoeden voor de komende maand. Van de zoveelste lekke band kijken we inmiddels niet meer op zodat we omstreeks 03.00 dodelijk vermoeid ons hotel bereiken.
Dat Pakistan een voormalig Britse kolonie is geweest valt niet te ontkennen en zelfs de meest onwetende bezoeker aan dit land zou al snel deze conclusie moeten trekken. Britse uniformen met een Pakistaans sausje, Engels recht, een uitgebreid spoornetwerk, Engelse bouwwerken en bruggen, Engels als officiele taal, Engelse bewegwijzering en bovenal; Engels ontbijt! Toast met Marmelade en Thee met melk; voor eenieder, die na een maand van bonte Iraanse variatie op alles wat schaap heet heeft meegemaakt, is dit het beloofde land.
We laten koloniale tijden herleven en verblijven zo'n 5 dagen in dit heerlijke hotel om in de rozentuin aan een kopje thee te lurken. ('Shoeshine, Sahib?) Ook de LandRover wordt andermaal gerepareerd en geprepareerd zodat we hopenlijk met een gerust hart de binnenlanden van Pakistan mogen veroveren.
Pakistan in het land van de Indus. Deze machtige rivier, die in het Noorden azuur-blauw van kleur zijn oorsprong vindt in het hooggebergte van de Himalaya, in het zuiden als bruine brede gigant zijn einde ziet in de Indische oceaan en onderweg miljoenen van mensen van levensonderhoud voorziet. Zij draagt zorg voor de instandhouding van het onnoemelijke en oneindige netwerk van irigatiekanalen, die de Pakistaanse landbouw van katoen en rijst op de been houdt. Met behulp van dit nog steeds groter wordende netwerk van kanalen wordt continue landbouwgrond veroverd op de woestijn, welke voor het oog telkens weer uiterst schrille contrasten oplevert.
Vanuit Quetta rijden we in twee dagen richting Moenjadaro, de oudste opgegraven stad van het subcontinent en naar velen zeggen de moeite waard voor een bezoek. Voor archeologen en andere rare snuiters misschien een hele opwindende en once-in-a-lifetime ervaring, voor de rest van ons stervelingen de zoveelste verzameling opeengestapelde stenen alwaar men zelfs met de meest rijkelijk gevulde fantasie bedrogen uitkomt.
Aldus richten wij het vizier naar het Noorden en rijden wij parallel aan de Indus richting Islamabad in afwachting van betere tijden. Aldoende komen we zelfs op een heuse tweebaans gescheiden (!) snelweg terecht zodat ons uur gemiddelde van zo'n 35 kilometer per uur gestaag opkruipt naar een luxe 70.
Dat een snelweg gescheiden is hoeft hier overigens niet te betekenen dat men geen tegenliggers tegen kan komen, dus rustig cruisen is er nog net even niet bij. Ook de kamelen, fietsers en ezels blijven gelukkig van de partij alsmede de 7 tot 8 meter hoge afgeladen huifkarren, vrachtwagens en traktoren. Ook niet schrikken als je ternauwernood een hoop stenen kan ontwijken die een chauffeur met pech als een soort Pakistaanse gevaren-driehoek heeft achtergelaten; het hoort er allemaal bij.
|
Richting Bahawalpur proberen we nog een indrukwekkend fort te vinden wat zich zo'n 80 kilometer van ons hotel schijnt te bevinden in alweer de woestijn.
Of het fort is verplaatst, of wij hebben moeite met navigeren, maar het kost ruim een dag alvorens wij nog net voor zonsondergang ter plaatse komen.
Ik gok overigens vooralsnog op het eerste.
Hoe het ook zij, het is meer dan indrukwekkend zelfs en de twee paleizen die er bovendien naast liggen maken de ontberingen van de dag meer de moeite waard.
(Hiervan zijn destijds nog enkele foto's verstuurd)
De volgende dag blijkt echter dat we de schokbrekers letterlijk doormidden hebben gereden, zodat we binnenkort weer aan de slag kunnen.
In de dagen erna wordt de ellende nog erger als we op zoektocht naar een andere bezienswaardigheid de LandRover muurvast in een rivierbedding rijden tot groot vermaak van de bruggenbouwers boven ons.
Deze wild en woeststromende rivier van zo'n 5 meter breed en zo'n 15 cm diep is teveel voor de capaciteiten van engels techniek en de stuurmanscapaciteiten van Jasper.
Een dodelijke combinatie naar het zich nu laat aanzien en terwijl Jasper naar boven loopt om de bruggenbouwers naar beneden te dirigeren helpt Arjaan onder mijn toeziend oog de situatie verder van de regen in de drup.
Terwijl hij probeert de auto los te krijgen graaft deze zich dieper in en zal later blijken dat dit ook niet zonder schade is gebeurt.
Met behulp van de inmiddels minder hard lachende bruggenbouwers wordt de auto vlot gekregen, waarna we nog geruime tijd met onze nieuwe vrienden napraten en tekst en uitleg krijgen over de nog in aanbouw zijnde brug boven ons.
Later in Rawalpindi zal blijken dat deze handige exercitie de drie wereldreizigers een tweetal remmen gekost en aanzienlijke schade aan de achteras heeft veroorzaakt, zodat we nu aan nieuwe onderdelen moeten zien te komen wat op een hoop problemen stuit.
De enige LandRover-dealer in Islamabad wil wel onderdelen leveren voor een hoegenaamd vriendenprijsje waarvoor ik ook nogmaals zo'n 10 jaar had kunnen studeren.
Via contacten kunnen we tweedehands onderdelen vanuit Nederland gratis laten invliegen waarbij men ook voor de inklaring zorg zal dragen.
We improviseren wat zodat we in ieder geval nog een tijdje door kunnen, aangezien de nieuwe onderdelen zullen pas over zo'n 10 dagen in Lahore zullen zijn.
|
...
Karakoram Highway
Jasper Yak
VuurtjeStoken.JPG
Khunjerab Pass op 4733m
Karakoram Highway II
Sneeuw
Wie is de schuldige?
|
Himalaya II
Met een nieuw ingevlogen deelnemer aan de Schiedam-Sydney Trophy kan inmiddels ook het lang verwachte klaverjastoernooi los barsten en zetten wij vanuit Rawalpindi/Islamabad koers richting Peshawar, nabij de Afghaanse grens. Een levendige stad, vol met hulpverleners in veel te dikke wagens en Afghaanse vluchtelingen, van waaruit wij naar de Afghaanse grens willen zien te komen.
Helaas krijgen we van de autoriteiten geen toestemming zodat we uiteindelijk ons vermaak zoeken in een klein dorp zo'n 40 kilometer te zuiden van Peshawar. Alhoewel gesloten voor buitenlanders (al komen er veel) geraken wij na 'bemiddeling' toch ter plaatse voor wat souvenier-jacht en aanverwante snuisterijen; dit pitoreske dorpje kent namelijk maar één ambacht en dat zijn wapens. Geen laffe bedoelingen maar het betere werk; alles wat maar schiet en dan in alle vormen en maten.
Wapens worden hier naar binnengesmokkeld, gedemonteerd en binnen een week kan een eerste replica naar gewenste specificaties worden nagebouwd. M-16's, AK-47's, M-60's, Shotgun, Beretta, Mauser, Iraanse Khomeini's, Chinese Mao's, luchtafweergeschut, Weet-ik-veel-geweren; alles kan en alles gebeurt.
De lokale gendarma houdt ons staande en, terwijl zijn baret onder zijn trui verdwijnt, blijkt geheel toevallig, na afdracht van de noodzakelijke toeristen- en dakgootbelasting, in zijn vrije tijd ook nog eens gids te zijn voor buitenlanders die daar in de eerste plaats al helemaal niet mochten zijn. Wat een ongelofelijk toeval.
Terwijl de blonde geit en zijn drie metgezellen de kunst van het wapenmaken krijgen uitgelegd, davert in zijn linkeroor een salvo van een nieuwe M-16 en in zijn rechteroor een salvo van een nieuwe AK-47 de lucht in. Gelukkig, beide werken en de wapensmid heeft blijkbaar goed functionerende handel.
Na afdracht van de volstrekt legitieme milieu-belasting mag het A-team uiteraard zelf aan het werk en met onze drie lange-arm-van-de-wet parttimers schieten we met een pistool, shotgun en een AK-47 buiten het dorp een berg door midden.
Vooral de laatste voldoet boven verwachting en voor zo'n 6000 Roepies (fl. 250,--) mag ik hem als cadeau voor Moederdag meenemen. Te duur? Dan neemt U toch de shotgun mee voor 200 piek? Nou Hans, wat hebben we nog meer in de winkel? Kom naar beneden en sla je slag; een semi orgineel Mauser-pistool voor nog geen 150 beukenootjes. En als U nu besteld dat krijgt U er gratis een doos met scherpe patronen bij!
Vooral de schietpen is immens populair onder de toeristen en voor zo'n 25 piek legt U ongemerkt de koningin of de buurman om.
Alhoewel de souvenierjacht uitermate interessant lijkt te zijn, laten we gun-city voor wat het is (ik had wat dat betreft net zo goed in Schiedam kunnen blijven) en keren we weer noordwaarts terug naar Peshawar. Na een uur of wat lijkt het erop dat ons gehoor weer enigzins terug begint te komen (Wat zeg je Bert, Ik versta je niet Ernie) al zal het gefluit waarschijnlijk nooit meer weg gaan.
En dat vieren we dan ook maar weer direct met een glaasje geitemelk, want geheel uit onvrijwillig respect met de Islam-traditie staan we nu alweer zo'n kleine twee maanden droog. Hiervoor zullen we echter wel tot zonsondergang moeten wachten want momenteel zitten we in de Ramadan, welk niet echt een feest is.
Gelukkig kunnen wij onszelf nog enigzins onttrekken aan deze periode van zelfkastijding, maar als je als rechtgeaard moslim jezelf verslaapt, (voor zonsopgang mag je nog ontbijten) dan ben je redelijk het haasje om het zo maar eens te zeggen.
Vanuit Peshawar rijden we verder Noordwaarts richting Gilgit over de fameuze Karakoram Highway (KKH); de enige berijdbare handelsverbinding tussen China en Pakistan. Alhoewel de winter dit jaar, tot ons geluk, bijzonder laat inzet en derhalve alle passen nog open zijn, is het wel stervenskoud. Enkele deuren van de LandRover sluiten niet goed en vanwege de centimeter grote spleten is het met geen mogelijkheid warm te krijgen op de bestuurdersplek na dan, want die zit weer belachelijk dichtbij de uitlaat.
Ter illustratie; terwijl zijn drie vrienden er uitzien alsof ze zijn ingesneeuwd op NovaZembla, zit de bestuurder in zijn korte broek te zweten en te smikkelen van een Cornetto'tje of twee. De nieuw gemonteerde schokbrekers hebben inmiddels weer de geest gegeven en eenmaal aangekomen in Gilgit zullen we daar nogmaals onze aandacht aan moeten besteden.
De KKH is in woord fantastisch. Het uitlopers van het Himalaya gebergte beginnen hier en over duizelingwekkende wegen en passen (de hoogste ligt op 4700 meter) rijden we door een ronduit sprookjesachtige omgeving.
Aan onze linkerhand steile bergwanden die soms wel kilometers recht omhoog gaan (K2, +/- 8 kilometer), rechts van ons steile afgronden die honderden meters lager pas de lichtblauwe snelstromende Indus aanraken. 's Avonds schijnt de maan zo helder dat haar lichtstralen haar opkomende aanwezigheid achter de bergen al verraad. Men zou bij het maanlicht zelfs een boek kunnen lezen als men zou willen.
Soms is dat dan ook wel het enige licht wat je hebt, aangezien de beloofde voorzieningen in het hotel toch net even iets anders zijn dan dat je had verwacht. ('Zorry Zahib, hot waterrr no, tomorrow maayybee, many prrroblem waterrr I go fix now, thank you'). Maayybeee=certainly not in this lifetime en dus weet je ook wel weer hoe laat het is.
We hopen binnen enkele dagen bij de Chinese grens te komen en met een beetje geluk kunnen we nog een grootschalig internationaal grensincident veroorzaken. Tot die tijd zet ik mijn tropenhelm recht, laat ik mijn laarzen poetsen, drink ik thee met melk en draai ik nog wat puntjes aan mijn snor.
Het ga jullie goed.
Frans
|
Supplement I:
De Chinese grens bevindt zich in de Himalaya op zo'n kleine 5 kilometer hoogte en deze tocht was pret; aardverschuivingen, rotsblokken die naar beneden storten en een gat in het spatbord van de LandRover slaan, ergens tussen de -20 en -30 graden, gapende afgronden waaronder een woeste rivier stroomt en dan ligt er in de haarspelbochten louter ijs en sneeuw, zodat je alle kanten opglijdt; maar steeds nit niet de afgrond in.
We halen de overgang en het uitzicht was de moeite waard maar dan moet je ook nog eens terug; in het donker dus een moeilijkheidsgraadje erbij, dan blijkt de diesel bevroren en op het enige punt waar je waar dan ook verder verwijderd ben van welk leven wezen dan ook kom je in het donker van de nacht tot stilstand in de barre vrieskou.
We improviseren er een eind op los met uiteindelijk een min of meer gunstig resultaat en zodoende rijden we weer verder op de laatste druppels onbevroren brandstof om even later met een noodgang in een halve meter diepe kuil te knallen.
We proberen nog te remmen maar de ijsafzetting verhindert iedere vertraging; de LandRover verdwijnt met een klap in het gat om er een fractie van een seconde later met een enorme knal weer uit te schieten.
Met nagenoeg alle vier de wielen komen we, gevoelsmatig althans, van de grond los om direct, nadat de achteras het gat ook heeft gevisiteerd, in een slip te geraken. De auto glijdt tussen bergwand en afgrond heen en weer en vlak voordat we in de wand knallen krijgen de wielen wonderwel weer grip zodat we letterlijk door het oog van de naald kruipen.
In het donker van de nacht weten we uiteindelijk een legerpost te bereiken waar we de jerrycans met bevroren diesel bovenop de kolenkachel kunnen ontdooien. Zodoende komen we nog eenmaal langs de nog steeds zeer instabiele aardverschuiving en nog steeds regent het stenen op de auto echter ditmaal zonder noemenswaardige schade.
Een gat per dag in de LandRover is klaarblijkelijk voldoende en we hebben nog slechts zo'n kleine 180 dagen te gaan.
|
Supplement II
voor de technici onder ons:
Drie steekassen verknald met bijbehorende flenzen
Twee paar schokbrekers
Oliekeerring versnellingsbak (demontatie snelheidsmeterhuis)
Handrem gereviseerd
Gebroken remleiding
Nieuwe remcylinder en nieuwe remvoeringen
Remmen schoonmaken en afstellen (3*)
Twee koplampen
Twee deurstijlen
Differentieel vastgezet
Vrijloopnaven gereviseerd
Velg in stukken
Lekke banden (+/- 10)
Verstuiverleiding
Kleppen stellen
Motorolie (50 liter)
Versnellingsbakolie (15 liter)
Diesel (2500 liter)
Kilometers 20000
En dan nog de talrijke doorsmeerbeurten van de cardanas, differentieelen, stuurbollen en fuseekogels
Volgende keer gaan we in een Kadett.
|
|
The new driving shafts !!!!
|
